وبلاگ خوبي داريد
يکي از ترسهاي هميشگي زنگي من هم همينه که يه روز که موهام سفيد شد و ديدم که ديگه فرصته زيادي نمونده، وقتي يه نگاهي به خودم و زندگيم کنم ببينم که کاري نکردم... دسته خاليم... و بعد از مرگم نهيتا چند ماه تو خاطره ها مي مونم بعد فراموش مي شم.انگار که اصلا نبودم.